Wszystkie mózgi nie są takie same
Bardzo często jestem proszony o zalecenie, co uważam za najlepszy środek przeciwdepresyjny. Moja odpowiedź? Ten, który pracuje dla ciebie. Każda osoba jest wyjątkowa i może nie odpowiadać na te same leki.
Każda klasa antydepresantów działa na chemię twojego mózgu w inny sposób. Dr Abbott Lee Granoff, ekspert w dziedzinie zaburzeń lękowych i depresji, mówi: "Obecnie na rynku dostępnych jest 23 antydepresantów.
(Uwaga dla przewodnika: Liczba ta wzrosła od czasu, gdy dr Granoff był przesłuchiwany w tym artykule.) Każdy zwiększa liczbę neurotransmiterów w mózgu i każdy może to robić w nieco innych częściach mózgu. "Tak więc, podczas gdy jedna osoba może odczuwać ulgę ich serotoniny wzmocnione, inny może potrzebować lek, który wpływa zarówno na serotoninę, jak i noradrenalinę .. Jeszcze inna osoba może potrzebować zupełnie innego rodzaju leku, np. leku przeciwdrgawkowego lub stabilizatora nastroju, takiego jak lit .. Ponadto, osoba, która dobrze sobie radzi z lekami takimi jak Zoloft może nie radzić sobie tak dobrze z Prozacem, mimo że obie należą do tej samej klasy.2 Każda osoba będzie bardzo różniła się swoimi potrzebami dotyczącymi leczenia.
Podobnie jak różnorodne mózgi, istnieje wiele różnych leków przeciwdepresyjnych. Ogólnie rzecz biorąc, należą one do następujących klas: inhibitory monoaminooksydazy (IMAO), tricykliny (TCA) i selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI).
Istnieje również kilka nowszych leków, które są unikalne w swoim mechanizmie działania.
Inhibitory oksydazy monoaminowej
Inhibitory monoaminooksydazy (IMAO) były jednymi z pierwszych opracowanych leków przeciwdepresyjnych. Neutralizatory odpowiedzialne za nastrój, przede wszystkim norepinefrynę i serotoninę, są również znane jako monoaminy. Oksydaza monoaminowa jest enzymem, który rozkłada te substancje w dół. Inhibitory monoaminooksydazy, jak sama nazwa wskazuje, hamują ten enzym, co pozwala na większą dostępność tych chemikaliów.
MAOI wypadły z łask jako leki przeciwdepresyjne pierwszego rzutu, ponieważ mają wiele wad dla pacjentów w porównaniu z nowszymi lekami. Potencjalnie śmiertelne interakcje między lekami mogą wystąpić w przypadku IMAO w połączeniu z różnymi lekami, które są agonistami serotoniny ("zespołem serotoninowym") lub agonistami noradrenaliny.3 Ludzie na tych lekach muszą również przestrzegać ścisłych ograniczeń dietetycznych w żywności bogatej w tyraminę4, aby uniknąć potencjalny kryzys nadciśnieniowy (wysokie ciśnienie krwi). Głównym działaniem niepożądanym występującym w przypadku samych inhibitorów MAO jest niedociśnienie (niskie ciśnienie krwi), które może objawiać się zmęczeniem i może naśladować pogorszenie zespołu depresyjnego. Z tego powodu ciśnienie krwi zawsze powinno być monitorowane podczas stosowania tych leków przeciwdepresyjnych.5
Tricyclics
Tricyclics, znany również jako heterocyclics, wszedł do powszechnego użytku w 1950 roku. Leki te hamują zdolność komórek nerwowych do wychwytu zwrotnego serotoniny i norepinefryny, dzięki czemu większa ilość tych dwóch substancji może być dostępna do użycia przez komórki nerwowe.
Oprócz działania na norepinefrynę i serotoninę, leki trójpierścieniowe wykazują podobny wpływ na histaminę i acetylocholinę. Jest to odpowiedzialne za kłopotliwe efekty uboczne, które zwykle kojarzymy z tymi lekami, takie jak suchość w ustach, niewyraźne widzenie, przyrost masy ciała i sedacja.6
W przypadku leków trójpierściowych należy dokładnie rozważyć historię medyczną pacjenta.
Leki te mogą wywoływać niedociśnienie ortostatyczne (zawroty głowy przy stojącym gwałtownym biciu serca, czasami z kołataniem serca i mogą nasilać wcześniejsze choroby serca) Pacjenci z napadami drgawek lub urazami głowy w wywiadzie muszą również zachować ostrożność, ponieważ leki te mogą powodować napady padaczkowe.
Selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny
Twierdzenia o zmniejszonych działaniach ubocznych i zwiększonym bezpieczeństwie w porównaniu ze starszymi lekami sprawiły, że ta klasa leków przeciwdepresyjnych jest bardzo popularna w ostatnich latach. Leki należące do tej klasy to fluoksetyna (Prozac), citalopram (Celexa) escitalopram (Lexapro), fluwoksamina (Luvox), sertralina (Zoloft) i paroksetyna (Paxil).
SSRI oznacza selektywny inhibitor wychwytu zwrotnego serotoniny. Leki te działają, jak sama nazwa wskazuje, blokując presynaptyczny receptor transportera serotoniny. Ten lek różni się od leków trójpierścieniowych tym, że jego działanie jest specyficzne tylko dla serotoniny. Jego wpływ na norepinefrynę jest pośredni, ponieważ spadająca serotonina "dopuszcza" noradrenalinę, tak, że konserwuje serotoninę, konserwuje norepinefrynę.9. SSRI, dzięki swojej swoistości, mają tę zaletę, że nie wpływają na histaminę i acetylocholinę. Implikacja jest taka, że chociaż nie są pozbawione efektów ubocznych, nie powodują takich samych efektów ubocznych jak tricykliny.
Nowsze mechanizmy
Pięć nowszych leków, które nie pasują do powyższych kategorii to: bupropion (Wellbutrin), nefazodon (Serzone), trazodon (Desyrel), wenlafaksyna (Effexor) i mirtazapina (Remeron). Mechanizm działania przeciwdepresyjnego bupropionu jest słabo poznany, ale uważa się, że jest on pośredniczony przez szlaki noradrenergiczne lub dopaminergiczne lub oba. 10 Lek ten nie ma skutków ubocznych tak powszechnych w SSRI i jest popularny wśród pacjentów wykazujących brak energii. , spowolnienie psychoruchowe i nadmierny sen.
Nefazodon i jego prekursorowy trazodon hamują zarówno wychwyt neuronalny serotoniny, jak i, w mniejszym stopniu, noradrenaliny. Blokują także postsynaptyczne receptory 5-HT2. Nefazodon ma słabe powinowactwo do receptorów cholesteryków i receptorów α1-adrenergicznych, a zatem wiąże się z mniejszą sedacją i ortostazą niż trazodon.
Wenlafaksyna jest związkiem strukturalnie niezwiązanym z innymi lekami przeciwdepresyjnymi.12 Tak jak TCAs, wenlafaksyna hamuje pobór neuronów zarówno serotoniny, jak i norepinefryny. Wenlafaksyna ma zależny od dawki, sekwencyjny wpływ na pompy wychwytu dla serotoniny, a następnie norepinefryny. W dawce 75 mg / dobę wenlafaksyna jest głównie inhibitorem zwrotnego wychwytu serotoniny (SRI), podobnie jak SSRI.
Przy dawce 375 mg / dobę, powoduje porównywalne hamowanie wychwytu noradrenaliny z NSRI, takim jak dezypramina.13
Mirtazapina jest ostatnio uwalniana z tych czterech i jest pierwszym antagonistą α2 wprowadzonym do obrotu jako lek przeciwdepresyjny.14 Unikalny mechanizm działania mirtazapiny nie obejmuje hamowania enzymów ani blokowania wychwytu zwrotnego neuroprzekaźnika. Mirtazapina zwiększa uwalnianie noradepearyny z centralnych neuronów noradrenergicznych poprzez blokowanie presynaptycznych hamujących autoreceptorów alfa-2. To oszczędza receptor postsynaptyczny alfa-1, a zatem powoduje wzrost netto transmisji noradrenergicznej. Jako druga blokada receptora presynaptycznego mirtazapina blokuje hamujące heteroreceptory alfa-2 znajdujące się na neuronach serotonergicznych, co powoduje zwiększenie uwalniania serotoniny. Postynaptycznie mirtazapina ma niskie powinowactwo do receptora 5-HT1A, umożliwiając w ten sposób serotoninę uwolnioną do synapsy w celu związania i stymulacji tego receptora.
Blokuje on jednak postsynaptyczne receptory 5-HT2 i 5-HT3. Uważa się, że stymulacja receptora 5-HT2 jest odpowiedzialna za serotoninergiczne skutki uboczne bezsenności, pobudzenie i dysfunkcję seksualną obserwowaną w przypadku SSRI, a stymulację receptora 5-HT3 uważa się za pośredniczącą w mdłościach obserwowanych przy użyciu tych środków.15, 16, 17 W związku z tym profil blokowania receptora mirtazapiny zapobiega skutkom ubocznym obserwowanym w przypadku nieselektywnej aktywacji receptorów serotoninowych, która występuje przy użyciu czystych blokerów wychwytu zwrotnego.