Zaburzenie dysocjacyjne a schizofrenia

Wiele osób myli dysocjacyjne zaburzenie tożsamości ze schizofrenią

Istnieje długotrwałe postrzeganie osób ze schizofrenią , polegające na tym, że przechodzą od osobowości do osobowości, każda z własnym imieniem, myślami i głosami. Ta percepcja jest błędem.

Ten stan jest w rzeczywistości specyficznym zaburzeniem dysocjacyjnym, znanym jako dysocjacyjne zaburzenie tożsamości , wcześniej nazywane zaburzeniem osobowości mnogiej. Schizofrenia i zaburzenia dysocjacyjne są często mylone, ale warunki, z których oba są poważne, są w rzeczywistości bardzo różne.

Charakterystyka schizofrenii

Schizofrenia jest prawdopodobnie bardziej znana z dwóch chorób psychicznych; jest jednak powszechnie źle rozumiany.

Aby spełnić kryteria schizofrenii, osoba musi doświadczyć dwóch lub więcej z następujących symptomów (a przynajmniej jeden z objawów musi być jednym z trzech pierwszych elementów na liście):

  1. Urojenia - Złudzenia zawierają fałszywe przekonania. Na przykład ktoś może wierzyć, że kosmici rozmawiają z nim przez pewien program radiowy lub że ktoś go szpieguje, mimo że nie ma takich dowodów.
  2. Halucynacje - Ktoś może zobaczyć rzeczy, których inni nie widzą, słyszeć rzeczy, których nikt inny nie słyszy, lub wąchać rzeczy, których nikt nie czuje.
  3. Dezorganizacja mowy - może to obejmować takie rzeczy, jak używanie wymyślonych słów lub wyrażeń, które mają znaczenie tylko dla danej osoby, powtarzanie tych samych słów lub stwierdzeń, używanie bez znaczenia słów rymowanych razem lub przeskakiwanie z tematu na temat bez możliwości prowadzenia rozmowy .
  1. Ciężko zdezorganizowane lub katatoniczne zachowanie - Osoby mogą wykazywać dziwne zachowanie, które zakłóca ich zdolność do funkcjonowania. Osoby z zachowaniem katatonicznym mogą wydawać się nie reagować, nawet jeśli nie śpią.
  2. Objawy negatywne - Osoby ze schizofrenią nie wykazują pewnych rzeczy, które robią zdrowi ludzie. Na przykład osoba ze schizofrenią może nie wchodzić w interakcję społeczną lub osoba może nie wykazywać emocjonalnej reakcji na dobre lub złe wiadomości.

Niektóre osoby ze schizofrenią wykazują nieodpowiedni wpływ, na przykład śmiech, nawet gdy nie dzieje się nic zabawnego. Wiele osób doświadcza problemów ze snem, w tym zaburzeń snu, takich jak spanie w ciągu dnia i pozostawanie w stanie czuwania przez całą noc. Może to również spowodować brak zainteresowania pokarmem.

Wiele osób ze schizofrenią ma deficyty poznawcze, takie jak problemy z pamięcią i wolniejsze prędkości przetwarzania. Może to utrudniać pracę lub wykonywanie codziennych zadań życiowych.

Ludziom ze schizofrenią może brakować wglądu w ich zaburzenia. Osoby, które nie uważają, że mają problem, są mniej podatne na ich leczenie. Może to oznaczać wyższe wskaźniki nawrotów, zwiększone przymusowe przyjmowanie do szpitali psychiatrycznych i gorsze funkcjonowanie psychospołeczne.

Niektóre osoby ze schizofrenią mogą żyć samodzielnie i utrzymywać pracę dzięki leczeniu. Inne wymagają znacznie intensywniejszego wsparcia i mogą mieć problemy z samodzielnym życiem z powodu trudności, które same się troszczą.

Charakterystyka zaburzeń dysocjacyjnych

Istnieją trzy główne typy zaburzeń dysocjacyjnych w DSM-5: zaburzenie depersonalizacji, amnezja dysocjacyjna i dysocjacyjne zaburzenie tożsamości.

Wszystkie trzy charakteryzują się zaburzeniem świadomości, pamięci, tożsamości, emocji, percepcji, kontroli motorycznej, zachowania i reprezentacji ciała. Oto różnice między trzema zaburzeniami:

Osoby z zaburzeniami dysocjacyjnymi mogą normalnie funkcjonować w pewnym okresie czasu. Wtedy ich symptomy mogą przysporzyć im trudności, utrudniając pracę, utrzymując relacje lub kontynuując edukację.

Kto jest ofiarą?

Zarówno schizofrenia, jak i zaburzenia dysocjacyjne występują niezbyt często, dotykając odpowiednio około 1 procenta i 2 procent Amerykanów. Osoby ze schizofrenią - szacowane na ponad 21 milionów ludzi na całym świecie - zazwyczaj zaczynają odczuwać objawy u swoich późnych nastolatków lub na początku lat 20. u mężczyzn i od końca lat 20 do początku lat 30. u kobiet.

U osób żyjących ze schizofrenią częściej występują inne stany, w tym zespół stresu pourazowego (PTSD ), zaburzenie obsesyjno-kompulsywne (OCD) i duże zaburzenie depresyjne, a także większe ryzyko nadużywania substancji.

Kobiety są częściej niż mężczyźni diagnozowane z zaburzeniami dysocjacyjnymi, chociaż prawie połowa dorosłych w Ameryce doświadcza co najmniej jednego epizodu depersonalizacji lub derealizacji w ich życiu. Ale tylko 2 procent ma chroniczne epizody, które są niezbędne do postawienia diagnozy.

Każdy typ zaburzeń dysocjacyjnych ma różne średnie początki i częstotliwość, chociaż epizody amnezji mogą się zdarzyć w dowolnym czasie, w dowolnym wieku i trwają od minut do lat. Średni wiek początku depersonalizacji wynosi 16 lat, ale może pojawić się wcześniej.

Kobiety są częściej niż mężczyźni diagnozowane z dysocjacyjnym zaburzeniem tożsamości, ale tylko dlatego, że wykazują objawy, które są łatwiejsze do zidentyfikowania. Mężczyźni często zaprzeczają objawom i przejawiają przemoc, przez co trudniej je rozpoznać.

Potencjalne przyczyny

Nie ma jednej przyczyny schizofrenii . Badania wskazują na możliwe powiązanie genetyczne, ponieważ wywiad rodzinny w kierunku psychozy znacznie zwiększa ryzyko choroby u danej osoby. Jeśli ktoś ma krewnego pierwszego stopnia ze schizofrenią, na przykład rodzica lub rodzeństwa, szanse na jego wystąpienie wynoszą około 10 procent.

Schizofrenia była również powiązana z narażeniem na wirusy lub niedożywienie podczas pierwszego lub drugiego trymestru ciąży matki, a także zmienioną chemią mózgu z udziałem neuroprzekaźników - dopaminy i glutaminianu.

Wreszcie, nadużywanie substancji może zwiększać ryzyko schizofrenii, gdy leki zmieniające umysł są przyjmowane w latach nastoletnich lub młodych dorosłych. Obejmuje to palenie marihuany, ponieważ zwiększa ryzyko incydentów psychotycznych.

Z drugiej strony zaburzenia dysocjacyjne zwykle rozwijają się w odpowiedzi na traumatyczne wydarzenie. Może to być walka militarna lub fizyczne znęcanie się, wspomnienia, których mózg próbuje kontrolować. Zaburzenie może się nasilić, gdy dana osoba czuje się przytłoczona stresem.

Możliwości leczenia

Ani schizofrenii, ani zaburzeń dysocjacyjnych nie można wyleczyć, ale można nimi zarządzać na wiele sposobów. Standardowe leczenie schizofrenii obejmuje leki przeciwpsychotyczne, a także psychoterapię i usługi wsparcia dla społeczności.

Przy odpowiednim leczeniu, halucynacje i iluzje mogą ustąpić. Hospitalizacja może być konieczna dla bezpieczeństwa zarówno osoby ze schizofrenią, jak i osób z nią związanych.

Osoby ze schizofrenią również są bardziej narażone na samobójstwo - 20 procent próbuje popełnić samobójstwo co najmniej raz, a 5 do 6 procent umiera z powodu samobójstwa.

Samobójstwo może być również poważnym problemem dla osób z zaburzeniami dysocjacyjnymi, szczególnie dysocjacyjnymi zaburzeniami tożsamości. Ponad 70 procent osób z dysocjacyjnym zaburzeniem tożsamości leczonych w warunkach ambulatoryjnych próbowało popełnić samobójstwo. Wielokrotne próby samobójcze są częste, a samookaleczenia mogą być częste.

Zaburzenia dysocjacyjne są zwykle leczone terapią rozmów. Możliwości leczenia mogą obejmować kognitywną terapię behawioralną (CBT) , dialektyczną terapię behawioralną (DBT) , desensytyzację ruchów oczu i regenerację (EMDR) oraz leki przeciwdepresyjne lub inne leki.

Słowo od

Zarówno schizofrenia, jak i zaburzenia dysocjacyjne są wysoce źle rozumianymi stanami. Przy właściwym leczeniu ludzie żyjący ze schizofrenią lub zaburzeniem dysocjacyjnym mogą prowadzić do produktywnego, satysfakcjonującego życia.

> Źródła:

> Bob P, Mashour G. Schizofrenia, dysocjacja i świadomość. Świadomość i poznanie . 2011; 20 (4): 1042-1049.

> Diagnostyczny i statystyczny podręcznik zaburzeń psychicznych: DSM-5 . Washington, DC: American Psychiatric Publishing; 2014.

> Tanner J, Wyss D, Perron N, Rufer M, Mueller-Pfeiffer C. Częstotliwość i charakterystyka prób samobójczych w dysocjacyjnych zaburzeniach tożsamości: 12-miesięczne badanie kontrolne w poradni psychiatrycznej w Szwajcarii. European Journal of Trauma & Dissociation . 2017; 1 (4): 235-239.