Uogólnione zaburzenie lękowe (GAD) obejmuje przewlekłe, nadmierne i niekontrolowane obawy o szereg codziennych problemów. W przeciwieństwie do innych zaburzeń lękowych obejmujących określone rodzaje lęków, takich jak lęk przed negatywną oceną w lęku społecznym i lęk przed nasilającymi się objawami fizycznymi w zaburzeniach lękowych , trudniej jest zlokalizować lęk w GAD.
Nietolerancja niepewności w GAD
Aby rozwiązać tę lukę w zrozumieniu obaw związanych z uogólnionymi zaburzeniami lękowymi, naukowcy z Quebecu w Kanadzie opracowali model na początku lat dziewięćdziesiątych. Opracowany przez Michela Dugasa i Roberta Ladouceura model ten składa się z czterech komponentów.
Najważniejszym składnikiem jest nietolerancja i uważa się go za proces wyższego rzędu, który prowadzi bezpośrednio do zmartwienia przez trzy inne procesy:
1. Pozytywne przekonania na temat zmartwienia : przekonanie, że zmartwienie jest korzystne. W tym kontekście niepokój jest sposobem na uzyskanie pewności.
2. Negatywna orientacja problemowa : poczucie bezradności i beznadziejności w rozwiązywaniu problemów, postrzeganie problemów jako groźby lub jako bariery lub przeszkody oraz wątpienie w zdolność rozwiązywania problemów.
3. Unikanie poznawcze : poczucie, że problemy należy rozwiązywać tylko wtedy, gdy jest to konieczne.
Ludzie z GAD uważani są za bardziej nietolerancyjni niż osoby z innymi zaburzeniami lękowymi.
Mają system wierzeń, w którym niepewność jest postrzegana jako stresująca, niesprawiedliwa, niepokojąca i której należy unikać.
W tym modelu, kiedy się martwisz, próbujesz zmniejszyć poczucie niepewności. Jeśli martwisz się, że możesz spóźnić się na spotkanie, opuścisz znacznie wcześniej niż to konieczne, aby mieć pewność, że dotrzesz na czas.
Ponieważ to niepewność wydarzeń, a nie jakiś ich aspekt w szczególności, wyzwala twoje obawy, to, co martwisz się w ciągu dnia, ulegnie zmianie. Rano możesz martwić się, że umówią się na wizytę u dentysty na czas, a wieczorem możesz martwić się o decyzję, który telefon komórkowy wybrać.
W ten sposób niepokój jest taktyką, której używasz, aby spróbować i mentalnie planować i przygotować się na każdy możliwy wynik, szczególnie te złe. Jednak obawa w uogólnionym zaburzeniu lękowym może być tak poważna, że sama staje się problemem.
Czy nie tolerujesz niepewności?
Poniższe myśli i zachowania odzwierciedlają nietolerancję niepewności. Zadaj sobie pytanie, czy którekolwiek z powyższych dotyczy Ciebie:
- Szukasz informacji i rozwiązań dla każdego możliwego problemu, z którym możesz się spotkać.
- Martwisz się o rzeczy, nawet jeśli szanse na ich wystąpienie są bardzo niskie (np. Bycie w katastrofie lotniczej, zdiagnozowanie raka).
- Potrzebujesz doskonałych rozwiązań, które muszą mieć 100% szans na pracę.
- Szukasz zapewnienia od innych, że wszystko będzie w porządku, i otrzymasz drugą i trzecią opinię w sprawach medycznych.
- Tworzysz listy, sprawdzasz dwukrotnie, odmawiasz delegowania zadań lub przygotowuje się do zarządzania niepewnością.
- Myślisz, że niepewność oznacza, że stanie się coś złego.
- Czujesz, że jest nieodpowiedzialne lub niebezpieczne, ponieważ nie ma pewności w twoim życiu.
- Unikasz nowych sytuacji w obawie przed niepewnością.
- Odkładasz , utrzymujesz przewidywalne procedury lub prosisz innych o podjęcie decyzji.
- Czujesz, że nie możesz tolerować niewiedzy o wyniku sytuacji.
- Czujesz, że wolałbyś wiedzieć na pewno, że wynik sytuacji będzie zły, niż pozostanie bez wiedzy o wyniku.
Nietolerancja terapii niepewności w przypadku uogólnionego zaburzenia lękowego
Ci sami badacze w Kanadzie zdali sobie sprawę, że zmiany w nietolerancji lęku poprzedzają zmiany w martwieniu się w leczeniu GAD.
To skłoniło ich do zaproponowania leczenia, które jest ukierunkowane na nietolerancję niepewności dla tych osób. Celem tego rodzaju leczenia jest pomoc osobom w stawaniu się bardziej tolerancyjnymi wobec niepewności. Ten rodzaj terapii może przybierać różne formy i obejmować różne komponenty:
1. Identyfikacja sytuacji i strategii
Osoby uczą się, jak identyfikować problemy, które mogą rozwiązać, a także te, które są poza ich kontrolą, oraz strategie, które można zastosować dla każdego z nich.
2. Eksperymenty behawioralne
Eksperymenty behawioralne polegają na testowaniu przewidywanych prognoz. Osoba ta jest proszona o zanotowanie następujących trzech aspektów sytuacji:
- Obawiał się
- Rzeczywisty wynik
- Radzenie sobie z odpowiedzią
Na przykład osoba może zdecydować się na eksperyment behawioralny dotyczący wyboru restauracji na kolację. Twój przerażony wynik może oznaczać, że nie spodoba ci się jedzenie. Będziesz wtedy rejestrować rzeczywisty wynik (albo ci się to podoba, albo nie) i twoją odpowiedź na radzenie sobie. Jeśli podoba ci się jedzenie, nie będzie zarejestrowanej reakcji na radzenie sobie. Jeśli jednak nie podobało ci się jedzenie, możesz napisać coś w rodzaju "Miałem coś innego do jedzenia, kiedy wróciłem do domu" lub "Byłem zły na siebie, że wybrałam niewłaściwą restaurację".
Z biegiem czasu celem behawioralnych eksperymentów jest przejście od małych zdarzeń do większych, poprzez wiele ustawień (praca, dom, ustawienia społeczne) i zaobserwowanie, że w najbardziej niepewnych sytuacjach wynik jest akceptowalny, a gdy nie jest, że można nim zarządzać.
Pomóż sobie pokonać nietolerancję niepewności
Co jeśli pomyślisz sobie: "To dobrze, ale naprawdę nie mogę sobie poradzić z niepewnością, że nie lubię jedzenia w nowej restauracji. Wolałbym po prostu trzymać się tego, co wiem"?
Zadaj sobie to pytanie: czy są jakieś zalety akceptacji niepewności?
Niektóre z nich możesz zidentyfikować:
- Czuję się mniej niepokojony i zmartwiony
- Mieć nowe doświadczenia i podejmować nowe wyzwania
- Mieć czas, aby skupić się na rozwiązywaniu prawdziwych problemów, zamiast martwić się o te, które mogą się nigdy nie wydarzyć
Jeśli te powody są dla ciebie ważne, możesz przejść do akceptowania niepewności poprzez samodzielne ćwiczenie eksperymentów behawioralnych, aby przetestować swoje obawy, dystansując się od niepokoju myśli i praktykując pozostawanie w danej chwili.
Na przykład uświadom sobie, że twoje myśli są tylko myślami i że nie musisz reagować. Możesz pomyśleć: "Cóż, może to być dzień, w którym samolot się zawiesza". Następnie pomyśl, to interesująca myśl i pozwól jej odpłynąć. Nie reaguj na to, po prostu zrozum, że to tylko myśl. Dopuść, by się unosił, dopóki twój niepokój nie ustąpi.
Ćwicz uważne oddychanie i pozostań w tej chwili.
Pamiętaj, że twoje odpowiedzi na radzenie sobie zapobiegają temu, że naprawdę nie było żadnego celu dla twojego zmartwienia. Jeśli zawsze opuścisz spotkanie o godzinę wcześniej, nigdy nie dowiesz się, ile czasu naprawdę trzeba poświęcić na dotarcie na czas.
Kluczem jest raczej doświadczanie niepewności, niż unikanie jej w życiu codziennym. Uczenie się tolerowania i radzenia sobie z niepewnością jest kluczem do zmniejszenia niepokoju i niepokoju.
> Źródła:
> Boswell JF, Thompson-Hollands J, Farchione TJ, Barlow DH. Nietolerancja niepewności: wspólny czynnik w leczeniu zaburzeń emocjonalnych. J Clin Psychol . 2013; 69 (6). doi: 10.1002 / jclp.21965.
> Dugas MJ, Ladouceur R. Leczenie GAD. Ukierunkowanie nietolerancji na niepewność w dwóch rodzajach zmartwień. Behav Modif . 2000; 24 (5): 635-657. doi: 10.1177 / 0145445500245002.
> Leahy RL. "A co jeśli jestem JEDNYM?" Jak nietolerancja niepewności sprawia, że jesteś niespokojny. Psychology Today Online; 14 maja 2008 r.
> Robichaud M. Wprowadzanie swoistości do uogólnionego zaburzenia lękowego: konceptualizacja i leczenie GAD z wykorzystaniem nietolerancji jako tematu zagrożenia . ADAA; Kwiecień 2013.