ARFID to coś więcej niż tylko jedzenie Picky

Avoidant Restrictive Intake Disorder

Czy Ty lub ktoś, kogo znasz wybrednego zjadacza? Niektórzy wyjątkowo wybredni zjadacze mogą mieć zaburzenie odżywiania, znane jako Avoidant / Restrictive Intake Disorder (ARFID). W większości przypadków wybredne jedzenie nie wpływa na stan masy ciała, wzrost ani codzienne funkcjonowanie. Jednak ludzie, którzy doświadczają konsekwencji takich jak te w wyniku wyjątkowo wybrednego jedzenia, mogą potrzebować leczenia.

Wybredni zjadacze to ludzie, którzy unikają wielu potraw, ponieważ nie lubią ich smaku, zapachu, tekstury i wyglądu. Wybór jedzenia jest powszechny w dzieciństwie, gdzie w dowolnym czasie od 13 do 22 procent dzieci w wieku od trzech do jedenastu lat okazuje się być wybrednym jedzeniem. Podczas gdy większość małych dzieci wyrasta z ich wybiórczości, od 18 do 40 procent nadal jest wybredna do wieku dojrzewania.

Odróżnianie ARFID od "Normalnego Picky Eating"

W rozwijających się dzieciach, zakres typów, tekstur i ilości spożytych pokarmów na ogół postępuje aż do szóstego lub siódmego roku życia. W tym wieku wiele dzieci w wieku szkolnym staje się bardziej "wybredna" i zaczyna preferować węglowodany, które napędzają wzrost. Zwykle w okresie dojrzewania zwiększa się apetyt i elastyczność żywienia, czemu towarzyszy powrót do szerszego zakresu przyjmowania i większa równowaga pomiędzy posiłkami. Wielu rodziców zgłasza obawy dotyczące jedzenia swojego dziecka w młodym wieku, ale inni mówią mu, że jest "normalny" i nie martw się o to.

Rodzice dzieci z ARFID często zauważają wyzwania w zakresie spożycia przez dziecko już w 1. roku życia. Te dzieci mogą wykazywać silną preferencję dla wąskiego zakresu żywności i mogą odmówić zjedzenia czegokolwiek poza tym zakresem. Rodzice często zgłaszają, że ich dzieci z ARFID miały problemy z przejściem do mieszanych pokarmów z pojedynczych pokarmów dla dzieci.

Często też donoszą, że mają specyficzną wrażliwość na tekstury, takie jak "papkowate" lub "chrupiące".

Rodzice i pracownicy służby zdrowia mogą mieć trudności z odróżnieniem "normalnej lekkości" u dziecka od rozpoznania ARFID. Zachowania związane z jedzeniem i elastyczność mogą istnieć w kontinuum między tymi, którzy poszukują nowych produktów a tymi, którzy preferują rutynową dietę. Większość dzieci nadal jest w stanie zaspokoić swoje potrzeby żywieniowe, pomimo pewnej poprawy.

Według dr. Fitzpatricka i współpracowników: "Podczas gdy wiele dzieci wyraża preferencje żywieniowe, a wiele z nich ma silne zastrzeżenia do pewnych produktów spożywczych," ARFID "wyróżnia się odmową wypróbowania czegoś nowego, a zatem jest znacznie bardziej ekstremalną i klinicznie "nudnego" zjadacza. "ARFID jest opisywany przez niektórych jako" neofobia żywieniowa ", gdzie trudność związana z nowością prowadzi do ograniczonej diety.

Nowe zaburzenie żywienia i odżywiania w DSM-5

ARFID to nowa diagnoza wprowadzona wraz z publikacją podręcznika diagnostyczno-statystycznego, wydanie 5 (DSM-5) w 2013 r . Przed tą nową kategorią osoby z ARFID zostałyby zdiagnozowane jako zaburzenia odżywiania, które nie zostały określone inaczej (EDNOS) lub pod diagnozą zaburzeń żywienia niemowląt lub dzieci.

W rezultacie ARFID nie jest tak dobrze znany jak jadłowstręt psychiczny czy bulimia . Mimo to może mieć poważne konsekwencje.

Osoby z ARFID nie jedzą wystarczająco dużo, aby zaspokoić swoje potrzeby energetyczne i odżywcze. Jednakże, w przeciwieństwie do osób z jadłowstrętem psychicznym, osoby z ARFID nie martwią się o swoją wagę, kształt ani stan tłuszczu i nie ograniczają swojej diety z tego powodu. ARFID również nie pojawia się zwykle po przebytej normalnej diecie, podobnie jak jadłowstręt psychiczny i bulimia. Osoby z ARFID zwykle miały restrykcyjne odżywianie przez cały czas.

Aby spełnić kryteria ARFID, ograniczenia w żywieniu nie można wytłumaczyć brakiem jedzenia, praktyką sankcjonowaną kulturowo (taką jak religijna przyczyna ograniczenia diety) lub innym problemem medycznym, który w przypadku leczenia rozwiązałby problem jedzenia.

Ponadto musi to prowadzić do jednego z poniższych:

• Znaczna utrata masy ciała (lub brak spodziewanego przyrostu masy ciała u dzieci)
• Znaczący niedobór składników odżywczych
• Uzależnienie od żywienia w tubie lub doustnych suplementów diety
• Trudności w codziennym życiu ze względu na wstyd, niepokój lub niedogodności

Kto otrzymuje ARFID?

Nie mamy dobrych danych na temat wskaźników rozpowszechnienia ARFID. Występuje stosunkowo częściej u dzieci i młodych nastolatków, a rzadziej u starszych nastolatków i dorosłych. Niemniej jednak zdarza się to przez cały okres życia i ma wpływ na wszystkie rodzaje. Początek występuje najczęściej w dzieciństwie. Większość dorosłych z ARFID wydaje się mieć podobne objawy od dzieciństwa. Jeśli początek ARFID występuje w okresie dojrzewania lub w wieku dorosłym, najczęściej wiąże się z negatywnym doświadczeniem związanym z jedzeniem, takim jak dławienie się lub wymioty.

W jednym dużym badaniu (Fisher i wsp., 2014) stwierdzono, że 14 procent wszystkich nowych pacjentów z zaburzeniami odżywiania, którzy przedstawili siedem programów dla młodzieży z zaburzeniami odżywiania, spełniło kryteria ARFID. Według tego badania, populacja dzieci i młodzieży z ARFID jest często młodsza, ma dłuższy czas trwania choroby przed diagnozą i obejmuje większą liczbę mężczyzn niż populacja pacjentów z jadłowstrętem psychicznym lub bulimią. Pacjenci z ARFID mają przeciętnie niższą masę ciała i dlatego są narażeni na podobne ryzyko powikłań medycznych, jak pacjenci z jadłowstrętem psychicznym.

Pacjenci z ARFID są bardziej prawdopodobne niż pacjenci z jadłowstrętem psychicznym lub bulimią, którzy mają stan chorobowy lub objaw. Fitzpatrick i współpracownicy zauważają, że pacjenci z ARFID są częściej określani w gastroenterologii niż pacjenci z innymi zaburzeniami odżywiania. Prawdopodobnie mają też zaburzenie lękowe, ale rzadziej niż osoby z jadłowstrętem psychicznym lub bulimią psychiczną mają depresję. Dzieci prezentujące ARFID często zgłaszają dużą liczbę zmartwień, podobnych do tych występujących u dzieci z zaburzeniami obsesyjno-kompulsywnymi i uogólnionymi zaburzeniami lękowymi . Często również wyrażają więcej obaw dotyczących fizycznych objawów związanych z jedzeniem, takich jak rozstrój żołądka.

Rodzaje

DSM-5 podaje kilka przykładów różnych rodzajów unikania lub ograniczeń, które mogą występować w ARFID. Obejmują one ograniczenie związane z widocznym brakiem zainteresowania jedzeniem lub żywnością; oparte na sensorycznym unikaniu jedzenia (np. osoba odrzuca określone pokarmy oparte na zapachu, kolorze lub teksturze); i unikanie związane z obawiającymi się konsekwencjami jedzenia, takimi jak zadławienie lub wymioty, często oparte na doświadczeniach z przeszłości.

Fisher i koledzy zaproponowali sześć różnych typów prezentacji ARFID z następującymi wskaźnikami rozpowszechnienia wśród ich próbek:

• Wybredne jedzenie od dzieciństwa (28,7 procent)
• Po uogólnionym zaburzeniu lękowym (21,4 procent)
• Po objawach żołądkowo-jelitowych (19,4 procent)
• Obawy przed jedzeniem z powodu obaw o dławienie się lub wymioty (13,1 procent)
• Alergie pokarmowe (4,1 procent)
• Restrykcyjne odżywianie z "innych powodów" (13,2 procent)

Dr Bermudez zaproponował pięć różnych kategorii ARFID:

• Osoby, które unikają jedzenia, odmawiają jedzenia w oparciu o negatywne lub oparte na strachu doświadczenia, takie jak zadławienie, nudności, wymioty, ból lub połknięcie.
• Osoby z awersją akceptują tylko ograniczone pokarmy oparte na sensorycznych cechach. Mogą mieć zaburzenie przetwarzania sensorycznego.
• Osobami restrykcyjnymi są osoby, które nie jedzą wystarczająco dużo i wykazują małe zainteresowanie jedzeniem. Mogą być wybredni, rozkojarzeni i zapomnieć, i żałować, że nie zjedzą więcej.
• Typ mieszany zawiera cechy więcej niż jednego typu unikającego, awersyjnego i ograniczającego. Osoba zazwyczaj najpierw przedstawia cechy jednej kategorii, ale potem nabywa dodatkowe funkcje z innego typu.
• Osoby z ARFID "Plus" początkowo mają jeden z typów ARFID, ale następnie zaczynają rozwijać cechy jadłowstrętu psychicznego, takie jak nadwaga i kształt, negatywny obraz ciała lub unikanie bardziej kalorycznie gęstej żywności.

Oszacowanie

Ponieważ ARFID jest mniej znanym zaburzeniem, specjaliści opieki zdrowotnej mogą go nie rozpoznać, a pacjenci mogą doświadczyć opóźnień w diagnozowaniu i leczeniu. Diagnoza ARFID wymaga dokładnej oceny, która powinna obejmować szczegółową historię żywienia, rozwój, wykresy wzrostu, historię rodzinną, wcześniejsze próby interwencji oraz pełną historię psychiatryczną i ocenę. Należy wykluczyć inne medyczne przyczyny deficytu żywieniowego.

Rachel Bryant-Waugh przedstawiła listę kontrolną dla ARFID, aby ułatwić gromadzenie odpowiednich informacji:

1. Jakie jest aktualne spożycie żywności (zakres)?
2. Jakie jest obecne spożycie żywności (ilość)?
3. Jak długo trwa unikanie pewnych pokarmów lub ograniczenie spożycia?
4. Jaka jest aktualna waga i wysokość i czy nastąpił spadek wagi i percentyle wzrostu?
5. Czy występują oznaki i symptomy niedoborów żywieniowych lub niedożywienia?
6. Czy spożycie jest uzupełniane w jakikolwiek sposób, aby zapewnić odpowiednie spożycie?
7. Czy w codziennym funkcjonowaniu występuje zakłócenie lub zakłócenie związane z obecnym schematem żywienia?

Leczenie

Dla pacjentów i rodzin, ARFID może być bardzo trudne. Rodziny często niepokoją się, gdy dzieci mają problemy z jedzeniem i mogą utknąć w walce o władzę nad jedzeniem. Dla starszych nastolatków i dorosłych ARFID może wpływać na relacje, ponieważ jedzenie z rówieśnikami może stać się brzemieniem.

Pozostawione bez leczenia, ARFID rzadko będzie się sam rozwiązywać. Celem leczenia jest zwiększenie elastyczności pacjenta, gdy jest on prezentowany z niepożądanymi pokarmami oraz pomoc w zwiększeniu ich różnorodności i zakresu przyjmowania pokarmów w celu zaspokojenia ich potrzeb żywieniowych. Wielu pacjentów z ARFID ma tendencję do wielokrotnego spożywania tego samego pokarmu, dopóki go nie zmęczy, a następnie odmówi zjedzenia go ponownie. Tak więc pacjenci są zachęcani do obracania prezentacji preferowanych produktów spożywczych, a także stopniowego wprowadzania nowej żywności.

W chwili obecnej nie ma wytycznych dotyczących leczenia ARFID opartych na dowodach. W zależności od ciężkości niedożywienia niektórzy pacjenci z ARFID mogą wymagać wyższych poziomów opieki, takich jak leczenie w domu lub hospitalizacja , czasami z dodatkowym lub żywieniowym.

Po ustabilizowaniu medycznym pacjenta leczenie ARFID często obejmuje nauczanie umiejętności radzenia sobie z lękiem, któremu towarzyszy stopniowe wprowadzanie nowej żywności poprzez "łańcuch pokarmowy": zaczynając od żywności, która jest bardzo podobna do żywności, którą już spożywają i powoli posuwa się w kierunku bardziej odmiennego żywność. Przeciętny człowiek zazwyczaj wymaga kilku prezentacji, zanim żywność przestanie być doświadczana jako nowa. W przypadku osób cierpiących na ARFID, jest to często pięćdziesiąt razy, zanim jedzenie nie będzie już doświadczane jako nieznane.

Na przykład jeden dorosły pacjent z ARFID nie jadł surowych warzyw i owoców. Jego celem było zwiększenie jego zdolności do spożywania owoców i warzyw. Jadł marchewki, gdy byli w zupie. Tak więc leczenie rozpoczęło się od gotującej się marchewki w bulionie z kurczaka i pocięcia na wyjątkowo małe kawałki i zjedzenia ich. Następnie zaczął jeść większe kawałki marchewki gotowane w bulionie i ewentualnie marchewki gotowane w wodzie. Potem zaczął pracować nad skórkami świeżej marchwi.

Zaczął także pracować nad owocami. Zaczął od truskawkowej galaretki na toście, co było czymś, co było wygodne do jedzenia. Następnie wprowadził galaretkę truskawkową z nasionami, aby przyzwyczaić go do tekstury. Następnie wprowadził zmacerowane świeże truskawki (zmieszane z cukrem, aby je zmiękczyć). W końcu zaczął jeść bardzo małe kawałki świeżych truskawek. Następnie kolejne owoce i warzywa stopniowo dodawano w podobny sposób.

W przypadku dzieci i młodzieży z ARFID istnieją dowody na to, że można zastosować z powodzeniem leczenie na bazie rodziny , które ma silne wsparcie w leczeniu jadłowstrętu psychicznego u młodych ludzi.

Jeśli Ty (lub ktoś, kogo znasz) wykazuje oznaki ARFID, wskazane jest, aby szukać pomocy u specjalisty, który jest dobrze obeznany z zaburzeniami jedzenia.

> Źródła

> Bermudez, O, Easton E i Pikus C, "ARFID: Avoidant / Restrictive Food Intake Disorder: Pogłębiony widok", Prezentacja Keynote na Międzynarodowym Sympozjum na temat zaburzeń odżywiania, 25 marca 2017 r., Las Vegas.

> Bryant-Waugh, R. 2013. "Unikanie restrykcyjnych zaburzeń przyjmowania pokarmów: przykładowy przykład". Międzynarodowy dziennik zaburzeń odżywiania 46 (5): 420-23. doi: 10.1002 / eat.22093.

> Fisher, MM., Rosen DS, Ornstein RM, Mammel KA, Katzman DK, Rzym ES, et al, 2014. "Charakterystyka zaburzeń związanych z unikaniem / restrykcyjnym przyjmowaniem pokarmu u dzieci i młodzieży:" Nowe zaburzenie "w DSM-5. " Journal of Adolescent Health 55 (1): 49-52. doi: 10.1016 / j.jadohealth.2013.11.013.

> Fitzpatrick, KK, Forsberg SE i Colborn D. 2015. "Terapia rodzinna w celu uniknięcia restrykcyjnych zaburzeń przyjmowania pokarmów: rodziny napotykające na neofobie pokarmowe." W terapii rodzinnej dla młodzieży i zaburzeniach wagi: nowe aplikacje , opracowana przez Katherine L. Loeb, Daniel Le Grange i James Lock, 256-276. Nowy Jork: Routledge.

> Ładnie, TA., Lane-Loney S, Masciulli E, Hollenbeak CS i Ornstein RM. 2014. "Występowanie i charakterystyka unikania / restrykcyjne zaburzenie przyjmowania pokarmów w kohorcie młodych pacjentów w leczeniu zaburzeń odżywiania." Journal of Eating Disorders 2: 21. doi: 10.1186 / s40337-014-0021-3.

> Zickgraf, HF., Franklin ME i Rozin P. 2016. "Dorosli wybredni zjadający z objawami unikania / restrykcyjnym zaburzeniem przyjmowania pokarmu: porównywalna cierpienie i współwystępowanie, ale różne zachowania żywieniowe w porównaniu z osobami z zaburzeniami jedzenia", " Journal of Eating Disorders" 4: 26. doi: 10.1186 / s40337-016-0110-6.