Dlaczego CBT jest zwykle sugerowana jako część leczenia
Terapia poznawczo-behawioralna (CBT) jest podejściem psychoterapeutycznym, które obejmuje różnorodne techniki. Podejścia te pomagają jednostce zrozumieć interakcję między jej myślami, uczuciami i zachowaniami oraz opracowują strategie zmiany nieprzydatnych myśli i zachowań w celu poprawy nastroju i funkcjonowania.
Sama CBT nie jest jedną odrębną techniką terapeutyczną i istnieje wiele różnych form CBT, które mają wspólną teorię na temat czynników utrzymujących stres psychiczny.
Akceptacja i zaangażowanie w terapii (ACT) i dialektyczna terapia zachowań (DBT) to przykłady konkretnych rodzajów terapii CBT.
CBT jest zwykle ograniczony czasowo i ukierunkowany na cel i wymaga pracy domowej poza sesjami. CBT kładzie nacisk na współpracę między terapeutą a klientem oraz aktywne uczestnictwo przez klienta. CBT jest bardzo skuteczny w przypadku wielu problemów psychiatrycznych, w tym depresji, uogólnionych zaburzeń lękowych , fobii i OCD.
Historia
CBT został opracowany przez psychiatrę Aarona Becka i psychologa Alberta Ellisa w późnych latach 50. i 60. XX wieku, którzy podkreślali rolę myśli w kształtowaniu uczuć i zachowań.
CBT w zaburzeniach odżywiania opracowali pod koniec lat 70. G. Terence Wilson, Christopher Fairburn i Stuart Agras. Naukowcy zidentyfikowali ograniczenie dietetyczne oraz kwestie dotyczące kształtu i masy ciała jako kluczowe dla zachowania bulimii, opracowali protokół leczenia na 20 sesji i rozpoczęli prowadzenie badań klinicznych.
W latach 90. XX w. CBT zastosowano również w przypadku zaburzeń odżywiania. W 2008 r. Firma Fairburn opublikowała zaktualizowany podręcznik leczenia rozszerzonej terapii poznawczo-behawioralnej (CBT-E) opracowany w celu leczenia wszystkich zaburzeń odżywiania. CBT-E składa się z dwóch formatów: skoncentrowanego traktowania podobnego do oryginalnego podręcznika oraz szerokiego leczenia zawierającego dodatkowe moduły dotyczące nietolerancji nastrój, perfekcjonizmu , niskiej samooceny i trudności interpersonalnych, które przyczyniają się do utrzymywania zaburzeń odżywiania.
CBT został z powodzeniem zastosowany w samopomocowych i kierowanych formatach samopomocy w leczeniu bulimii i zaburzeń odżywiania. Może być również zapewniony w formacjach grupowych i na wyższych poziomach opieki, takich jak ustawienia stacjonarne lub stacjonarne.
Nowsze dostosowania obejmują wykorzystanie technologii w celu poszerzenia gamy osób, które mają dostęp do skutecznych metod leczenia, takich jak CBT. Rozpoczęto badania nad dostarczaniem terapii CBT za pomocą różnych technologii, w tym poczty elektronicznej, czatu, aplikacji mobilnej i samopomocy internetowej.
Skuteczność
CBT jest powszechnie uważany za najskuteczniejszą terapię w leczeniu bulimii i dlatego powinien być preferowanym leczeniem psychoterapeutycznym. Wytyczne National Institute for Health and Care Excellence (NICE) zalecają stosowanie CBT jako leczenia pierwszego rzutu u osób dorosłych z zaburzeniami bulimii i upojenia głodowego oraz jedną z trzech potencjalnych terapii, które można rozważyć u dorosłych z jadłowstrętem psychicznym.
W jednym badaniu porównywano pięć miesięcy CBT (20 sesji) dla kobiet z bulimią psychiczną z dwuletnią psychoanalityczną psychoterapią tygodniową. Siedemdziesięciu pacjentów zostało losowo przydzielonych do jednej z tych dwóch grup. Po pięciu miesiącach terapii (koniec leczenia CBT), 42 procent pacjentów w grupie CBT i 6 procent pacjentów w grupie terapii psychoanalitycznej zaprzestało objadania się i przeczyszczenia.
Pod koniec dwóch lat (zakończenie terapii psychoanalitycznej) 44 procent grupy CBT i 15 procent grupy psychoanalitycznej nie wykazywało objawów.
W innym badaniu porównano CBT-E z terapią interpersonalną (IPT), alternatywnym wiodącym sposobem leczenia osób dorosłych z zaburzeniami odżywiania. W badaniu 130 dorosłych pacjentów z zaburzeniami odżywiania przydzielono losowo do grupy otrzymującej CBT-E lub IPT. Oba zabiegi obejmowały 20 sesji w ciągu 20 tygodni, a następnie 60-tygodniowy okres obserwacji. Po zakończeniu leczenia, 66 procent uczestników CBT-E spełniało kryteria remisji, w porównaniu z zaledwie 33 procentami uczestników IPT.
W okresie obserwacji odsetek remisji CBT-E pozostawał wyższy (69% w porównaniu z 49%).
Model poznawczy zaburzeń odżywiania
Model poznawczy zaburzeń odżywiania sugeruje, że podstawowym problemem we wszystkich zaburzeniach odżywiania jest nadmierny kształt i waga. Konkretny sposób, w jaki manifestuje się nadmierna konfrontacja, może być różny. Może obsłużyć dowolne z poniższych:
- Surowa dieta
- Niska waga
- Binge jedzenia
- Zachowania kompensacyjne, takie jak samoistne wymioty, środki przeczyszczające i nadmierne ćwiczenia fizyczne
Co więcej, składniki te mogą wchodzić w interakcje w celu wywołania objawów zaburzeń odżywiania. Ścisła dieta - w tym pomijanie posiłków, spożywanie niewielkich ilości jedzenia i unikanie zakazanych pokarmów - może prowadzić do niskiej wagi i / lub objadania się. Niska waga może prowadzić do niedożywienia, a także może prowadzić do objadania się. Obżarstwo może prowadzić do intensywnego poczucia winy i wstydu oraz odnowienia diety. Może również prowadzić do wysiłków zmierzających do cofnięcia czystek poprzez zachowania kompensacyjne. Pacjenci zwykle zostają złapani w cykl.
Składniki CBT
CBT jest strukturą leczenia. W swojej najbardziej rozpowszechnionej formie składa się z 20 sesji. Cele są ustawione. Sesje poświęcamy na ważenie pacjenta, przeglądanie prac domowych, przeglądanie opisu przypadku, umiejętności nauczania i rozwiązywanie problemów.
CBT zazwyczaj obejmuje następujące komponenty:
- Psychoedukacja, aby zrozumieć, co utrzymuje zaburzenie odżywiania oraz konsekwencje psychologiczne i medyczne.
- Wymiana diety na normalne jedzenie - typowo trzy posiłki plus dwie do trzech przekąsek dziennie. Pacjent może zdecydować, co jeść, o ile przypomina posiłek lub przekąskę.
- Planowanie posiłków . Pacjent powinien planować posiłki z wyprzedzeniem i zawsze wiedzieć "co i kiedy" będzie jego następny posiłek.
- Sporządzanie zapisów żywności natychmiast po jedzeniu i odnotowywanie myśli i uczuć, a także zachowań.
- Regularne ważenie (zwykle raz na tydzień) w celu śledzenia postępów i przeprowadzania eksperymentów.
- Opracowanie strategii zapobiegania bingom i zachowaniom kompensacyjnym , takich jak stosowanie opóźnień i rozwiązań alternatywnych oraz strategie rozwiązywania problemów.
- Wyzwanie przepisów dietetycznych. Obejmuje to ustalanie zasad i kwestionowanie ich zachowań (np. Jedzenie po godzinie 20 lub jedzenie kanapki na lunch).
- Rozwój myślenia continuum, aby zastąpić myślenie " wszystko albo nic" .
- Wykorzystanie eksperymentów behawioralnych. Na przykład, jeśli klient uważa, że zjedzenie babeczki spowoduje pięciokilogramowy przyrost masy ciała, będzie zachęcany do spożywania ciastek i sprawdzenia, czy tak jest. Te eksperymenty behawioralne są na ogół o wiele bardziej skuteczne niż sama restrukturyzacja kognitywna.
- Narażenie na strach żywności . Po tym, jak regularne jedzenie jest dobrze ugruntowane, a zachowania wyrównawcze są pod kontrolą, pacjenci stopniowo ponownie wprowadzają pokarm, którego się obawiają.
- Zapobieganie nawrotom, aby zidentyfikować obie strategie, które były pomocne i jak sobie poradzić z potencjalnymi przyszłymi blokami. Ponieważ leczenie jest ograniczone w czasie, celem jest, aby pacjent stał się swoim własnym terapeutą.
Inne składniki zwykle zawarte:
- Zaprzestanie kontroli ciała
- Zmniejszenie unikania ciała
- Rozwój nowych źródeł samooceny
- Wyzwanie nastawienia do zaburzeń odżywiania
Wzmocnienie umiejętności interpersonalnych
Dobrzy kandydaci do CBT
Dorośli z bulimią , zaburzeniami odżywiania i innymi zaburzeniami odżywiania (OSFED) są potencjalnie dobrymi kandydatami do CBT. Starsze nastolatki z bulimią i zaburzeniami objadania się jedzenia mogą również korzystać z CBT.
Odpowiedź na leczenie
Terapeuci prowadzący CBT dążą do jak najszybszego wprowadzenia zmiany zachowania. Badania wykazały, że pacjenci, którzy są w stanie dokonać wczesnych zmian w zachowaniu, takich jak ustanowienie bardziej regularnego jedzenia i zmniejszenie częstości zachowań przeczyszczających, z większym prawdopodobieństwem zostaną skutecznie leczeni po zakończeniu leczenia.
Kiedy CBT nie działa
CBT jest często polecany jako leczenie pierwszego rzutu. Jeśli próba CBT nie powiedzie się, osoby mogą zostać skierowane na DBT (specyficzny typ CBT o większej intensywności) lub na wyższy poziom opieki, taki jak częściowa hospitalizacja lub program leczenia stacjonarnego.
> Źródła:
> Agras, W. Stewart, Ellen E. Fitzsimmons-Craft i Denise E. Wilfley. 2017. "Ewolucja poznawczo-behawioralnej terapii zaburzeń odżywiania." Badania behawioralne i terapia , rozszerzenie wpływu terapii behawioralnej: specjalne wydanie na cześć G. Terence Wilson, 88 (styczeń): 26-36. doi: 10.1016 / j.brat.2016.09.004.
> "Zaburzenia odżywiania: Rozpoznanie i leczenie Wytyczne i wytyczne ŁADNE. "2017. Narodowy Instytut Zdrowia i Opieki Doskonałość: Wielka Brytania. https://www.nice.org.uk/guidance/ng69.
> Fairburn, CG (2008). Terapia poznawcza i zaburzenia odżywiania . Nowy Jork, NY: Guilford Press.
> Fairburn, Christopher G., Suzanne Bailey-Straebler, Shawnee Basden, Helen A. Doll, Rebecca Jones, Rebecca Murphy, Marianne E. O'Connor i Zafra Cooper. 2015. "Transdiagnostyczne porównanie ulepszonej terapii poznawczo-behawioralnej (CBT-E) i interpersonalnej psychoterapii w leczeniu zaburzeń odżywiania." Badania behawioralne i terapia 70 (lipiec): 64-71. doi: 10.1016 / j.brat.2015.04.010.
> Poulsen, Stig, Susanne Lunn, Sarah IF Daniel, Sofie Folke, Birgit Bork Mathiesen, Hannah Katznelson i Christopher G. Fairburn. 2014. "Randomizowana, kontrolowana próba psychoanalitycznej psychoterapii lub terapii poznawczo-behawioralnej dla Bulimia Nervosa." American Journal of Psychiatry 171 (1): 109-16. doi: 10.1176 / appi.ajp.2013.12121511.
> Turner, Rhonda i Swearer Napolitano, Susan M., "Cognitive Behavioral Therapy (CBT)" (2010). Psychologia edukacyjna Artykuły i publikacje. 147 p. 226-229. Copyright 2010, Springer
> Waller, Glenn, Helen Cordery, Emma Corstorphine, Hendrik Hinrichsen, Rachel Lawson, Victoria Mountford i Katie Russell. 2013. Terapia poznawczo-behawioralna zaburzeń odżywiania . Cambridge: Cambridge University Press.
> Wilson, GT, Grilo, C. i Vitousek, KM (2007). Psychologiczne leczenie zaburzeń odżywiania. American Psychologist, 62 (3). 199-216.